გიორგი კეკელიძე - ორი თავგადასავალი
მარმარილოებს ღამე უყვართ. რატომღაც. ღამით ყველა სურათი ჭაღარავდება. ბავშვებიც კი. ეგ არის მარმარილოზე დატანილი ფოტოს თვისება.
ბებიაჩემი საფლავზე ბალახს ისე თხრიდა, თითქოს კაბაზე ამოწეწილ ძაფებს აცლიდა.
ცოცხლები არასდროს უცვლიან ადგილს მკვდრებს, თუნდაც მკვდრები ათასჯერ უკეთესები იყვნენ. ეს არის სიცოცხლის უსამართლო უპირატესობა.
შუაღამისას გამეღვიძა. ერთხანს ბებიაჩემის სუნთქვას ვაკვირდებოდი - ორი, სამი, ოთხი წლის შემდეგ ის აღარ იქნება, მაგრამ აი, ახლა ხომ სუნთქავს. იშვიათად, ფრთხილ ხვრინვასაც ურევს. ორი, სამი, ოთხი წლის შემდეგ მე გავიხსენებ, რომ ბებიაჩემი სუნთქავდა. ახლა ვაკვირდები, რომ შემდეგ გავიხსენო, რომ მაშინ ვაკვირდებოდი.
სუნთქვა მიჭირს. აი, უცებ - მოულოდნელად და ძლიერად. არც შეყვარებული დამშორებია, არც კუდიანი ვარსკვლავი მინახავს, არც ჯინსის შარვალი დამხევია. არც უყიდიათ.
ასეთი საქმეები გარდაუვალია: დედა ყოველთვის ბრაზობს და ბოლოს მაინც ასრულებს თხოვნას.
ადამიანი დამნაშავე იმაზე უფრო ძნელად ხდება, ვიდრე უნივერსიტეტის ყველაზე რთული ფაკულტეტის დიპლომის აღებას ახერხებს. პირველ დანაშაულს ვგულისხმობ - დანარჩენი ხარისხების მოპოვება უადვილესია - ასპირანტი, დოქტორი, აკადემიკოსი, მეცნიერებათა აკადემიის ნამდვილი წევრი- სულ ერთი საათის საქმეა. და მეცნიერებათა აკადემიის თავმჯდომარე - როცა უთოზე მიწებებული ხორცის ნაფლეთებს ისე უყურებ, როგორც გამოფენაზე უინტერესო ნახატს, თანაც მეორედ, რადგან ახლა დასათვალიერებლად მეგობარს გაჰყევი.
სიკვდილი იოლი საქმეა. ცხოვრება თვითონ გიადვილებს სიკვდილს, ხანდახან გახსენებს, რომ სიცოცხლე შეიძლება ნიშნავდეს: კედელზე ორ მოხრილ ჩრდილს, სითბოაფხეკილ კედლებს, ამომწვარი ნავთის სუნს და მოტეხილ წინა კბილს ჩაის ჭიქაში.
რა ემართებათ ამ ძველ სარკეებს? რაღაც ჟანგივით ეპარებათ გვერდიდან. ალბათ მაგათი ჭაღარაა.
კოჭებს გამაგრება უნდა, თორემ თუ ფეხები გაგეზარდა და შენ ისევ ისე - კოჭებში გეტყობა - წაიქცევი.
მთავარ საიდუმლოს ხომ მომხდარის მერე, თავსაც ვუმალავთ. საერთოდ, ერთ-ერთი დაუჯერებელი და სასაცილო სიტყვა, რაც კაცობრიობას მოუგონია - მესაიდუმლეა. ჩვენ ყველა საკუთრი დიდი საიდუმლოებების მძევლები ვართ და მხოლოდ სიკვდილთან გვათავისუფლებენ. ისიც, არავინ იცის, რა პირობით, რადგან სიკვდილის ამბებს, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ჯერ ვერავინ ჰყვება.
კოსმოსი ყრუა - მან არ იცის, რომ არსებობს ოცნებები, შური, ტკივილი, სიხარული. ეს მხოლოდ ჩვენი საქმეა, შეუმჩნეველი წერტილების თვითონ წერტილივით დედამიწაზე. მილიარდობიტ უზარმაზარ პლანეტას, თავზე რომ დამნათის და თუნდაც აი, ამას, მუხლებით რომ დავყრდნობივარ, არ შეუძლია ჩემი გულისცემა ესმოდეს.
სიკვდილი საშინელია. ეს ყველამ ვიცით. მაგრამ მისი ყველაზე ცუდი მხარე ის არის, რომ შანსს აღარ გულისხმობს. აი, სიცოცხლე კი სულ სხვა საქმეა. იქ შეგიძლია გზაზე ჩაისვარო და სახლში სუფთა მიხვიდე.
სიბერე სიკვდილის არსებობის გამართლებაა. სიცოცხლისგან დაღლა ამართლებს. ამიტომაც მიყვარს მოხუცები - მათი თვალები გულგრილია სიკვდილის მიმართ - ისე ელიან, როგორც მეოთხე კარაქიან პურს ყველაზე პუტკუნა ბავშვები ბაგაში, სადილისას. ალბათ არის წელიწადი, როცა შენ ამას გრძნობ. სამოცდახუთი? სამოცდაცამეტი? ოთხმოცდახუთი? არ ვიცი. არასოდეს ვყოფილვარ ოთხმოცდახუთის. მინდა კი.
ადამიანისთვის წამებაა ნახევარღმერთად ყოფნა - უკვდავება, ოღონდ შემორჩენილი მეხსიერებით, ჯოჯოხეთია. სამოთხეში ალბათ აღარავინ გვახსოვს. რომ გვახსოვდეს, მონატრება დაგვტანჯავდა.
ცოდნა და განცდა ვერ რიგდებიან ხოლმე.
გამომცემლობა „წიგნები ბათუმში“, 2015წ.