ფრანსუა რაბლე - გარგანტუა
ამბავი საზარელი ცხოვრებისა პანტაგრუელისა მამის დიდი გარგანტუასი
ზოგ-ზოგსა კაცსა სამოსელი ბერისა შეუმოსავს, ბერობისა კი არა სცხია რა.
“ტვინი უებარი რამ საზრდელია ბუნებისაგან ბოძებული” – გალენი
ზოგ-ზოგსა ნაუბარსა მალიმალ გამეორება ფრიად სასიამოვნოსა ხდის.
უგუნურთა პირთა უდევთ კვალად ლაგამი.
ნეტავ მაცოდინა რა უფრო ადრეა გაჩენილი: მწყურვალება თუ სამწყურვალო?
სიფხიზლე უჭკუობაა, სიცოცხლე ღვინოშია.
ვინცა ცოტა სვა ისიც მოკვდა.
რაღა სათითითა სმევა და რაღა ბეღურის ზიარება.
რა განასხვავებს ლამაზმანისგან ბოთლსა? სხვაობა დიდია - ერთნაერად ვერ დაუცობ.
ბუნება ვერ იტანს სიცარიელესა.
სორბონელნი პირდაპირ აცხადებენ, რწმენა უჩინო საგანთა გამჟღავნებააო.
სიყვარული არა ეძიებს სარგებელსა.
ჩემი უწმინდესობა, შენსა უწმინდურობასა ვერარას უშველის.
სწავლასა დიდი თავი უნდაო, სწორედ უთქვამთ პატარათავიან ხალხსა.
საქმე ჩქარად რბენა როდია, საქმე ის არის, დროით გამოიქცეო.
სწავლაც უქმია და რჩევაც ფუჭი, თუ რომ დროითი არ შეესხმით ხორცი და ფარსაგად არ მოიხმარ.
რაც რამ უზენაესსა წერტილსა აღწევს, უცილოდ ძირსა ეცემა, ვინათგან ამა მდგომარეობაში გრძელჟამიერად ვერა მყოფს.
საცა უფალი შიმშილია, იქა ყოფნა სიკვდილია.
“დინჯად იჩქარე” – ოქტავიანე ავგუსტუსი.
ბედსა თუ გაუდიდგულდი, ზურგისა შექცევა იცისო.
იღბალს თმა შუბლზედ ასხია, წამიერ თუ არ წასწვდი, ხელითგან წასულს ვეღარას უზამ – უკნითა ქაჩალია, პირით კი არღა მოგიბრუნდება.
სხვასა არას ვინატრებდი, ოღონდ ერთი იესო ქრისტეს ჟამსა მეცხოვრა, ღვთისა სახელს შემოვევლე, და, რა თითსაც დააკარებდნენ ისრაელნი გეთსიმანიისა მტილსა შინა, იმასაც ვნახავდი.
“ეშმაკთაც გაუმარჯოთ, სანამ პირში სული უდგიათ” – ძმა ჟანი.
კაცი კი არა ჟამნისთვისაო, ჟამნი კაცისთვინაო.
“სახელმწიფონი მხოლოდ მაშინ იქნებიან ბედნიერნი, ოდეს მეფენი ფილოსოფოსნი გახდებიან, ან ფილოსოფოსნი მეფენი” – პლატონი.
