ონორე დე ბალზაკი - გობსეკი
მადლიერება ის ვალია, რომელსაც შვილები ყოველთვის არ თვლიან თავისთვის სავალდებულოდ.
ისე ჩუმად და უხმაუროდ ცხოვრობდა, როგორც ქვიშის ნაკადი ჩადის ძველებურ ქვიშის საათში.
თუ ადამიანობა, ადამიანთა შორის ურთიერთობა თავისებურ რელიგიად შეიძლება მივიჩნიოთ, მაშინ გობსეკი შეიძლებოდა ათეისტად ჩაეთვალათ.
-თქვენ ფიქრობთ, მხოლოდ ისაა პოეტი, ვინც ლექსებს ბეჭდავს?
ამქვეყნად მუდმივი არაფერია, ყველაფერი მხოლოდ პირობითია და ჰავის მიხედვით იცვლება. იმისათვის, ვინც იძულებული ხდება საზოგადოებრივი ცხოვრების ორომტრიალში გადაეშვას, რწმენა და ზნეობრივი წესები ფუჭი სიტყვებია. გვრჩება მხოლოდ ერთადერთი გრძნობა, რომელიც ბუნებამ ჩაგვინერგა: თავდაცვის ინსტინქტი.
ოქრო შეიცავს ადამიანთა მთელ ძალას.
დიდების მოყვარულობა მხოლოდ ოქროს ნიაღვრებით კმაყოფილდება.
რაშია ბედნიერება? ან ძლიერ გრძნობებში, რომლებიც ცხოვრებას ანადგურებს, ან წესიერ საქმიანობაში, რომელიც ცხოვრებას თანაბარზომიერად მოქმედ ინგლისურ მექანიზმად აქცევს.
არისტოკრატსა და მის მაიმუნივით მიმბაძველს ეშინიათ ტალახში სიარულით ფეხი არ დაისვარონ და თავით ფეხებამდე წუმპეში კი ამოევლებიან ხოლმე.
თუ კეთილისყოფა კეთილისმყოფელს არ ავნებს, იგი კლავს დავალებულ ადამიანს.
მას, ვინც ფულის ქისას ხსნის და კრავს, არაფერზე უარს არ ეუბნებიან.
ძალაუფლება და სიამოვნება - განა ეს არის მთელი თქვენი სოციალური წესწყობილების დედააზრი?
ცხოვრება ხომ მანქანაა, რომელსაც ფული ამოძრავებს. იცოდეთ მიზეზები და შედეგები ყოველთვის ერთმანეთში ირევა: ვერასდროს შეძლებთ დააშოროთ სული - გრძნობას, გონება - მატერიას.
არაფერია ისე აუტანელი, როგორც ბედნიერი კაცი.
სისხლი რომ დაღვარო, ის უნდა გქონდეს ჩემო პატარავ, შენ კი ძარღვებში მხოლოდ ტალახი გაქვს.
-ყოველივე იმის მიხედვით, რაც მე ვიცი, გობსეკი ცინიკოსთა სკოლის ფილოსოფოსია.
სირცხვილი, სინდისის ქენჯნა და სიღარიბე არის სამი ფურია, რომელსაც ქალები, როგორც კი საზღვარს გადასცდებიან, აუცილებლად ხელში უვარდებიან.
თუ ადამიანმა ბევრი რამ გამოსცადა, ცხოვრება გაიცნო, მას ნერვები უმაგრდება, ერთგვარ მოქნილობას იძენს, ამით საშუალება ეძლევა თავისი მგრძნობიარობა დაიმორჩილოს.
უბედურება ჩვენი ყველაზე დიდი მასწავლებელია, უბედურება ასწავლის ფულის, კაცებისა და ქალების ფასს.