ვანგოგენი | Vangogen

«Помоги мне, книга, помоги обрести новую жизнь, без горя и бед». ведь книга, что изменит мою жизнь, на самом деле казалась обычной. кто-то до меня уже владел моими мыслями, а завладев ими, записал их. в словах заключен один смысл, но говорят они о другом. телевизор был нашим, домашним телевизором – чем-то вроде домашнего бога и своего рода лампой. людей, которым я открою свою душу, мне предстояло выбрать из тех, кто уже жил в мире книги. Однако новая жизнь, чье биение я ощущал в своей душе, была где-то очень далеко, в стране, которую, видимо, невозможно разыскать, хотя я чувствовал, что приближаюсь к ней. По крайней мере я пытался оставить прежнюю жизнь позади. Я был настолько уверен, что мир стал другим, что, выходя из дома, не постеснялся надеть старое тяжелое пальто отца. однажды, в обычный день, когда вам кажется, что вы живете обычной жизнью и думаете о газетных новостях, о шуме машин, о сказанных обидных словах, об использованных билетах в кино, лежащих в кармане...

                                            ინტერვიუ მერაბ მამარდაშვილთან (ესაუბრა ზვიად ქორიძე) by     Vangogen on Mixcloud ესაუბრა ზვიად ქორიძე

“Real museums are places where Time is transformed into Space.”  “When we lose people we love, we should never disturb their souls, whether living or dead. Instead. we should find consolation in an object that reminds you of them, something...I don't know...even an earring” “In fact no one recognizes the happiest moment of their lives as they are living it. It may well be that, in a moment of joy, one might sincerely believe that they are living that golden instant "now," even having lived such a moment before, but whatever they say, in one part of their hearts they still believe in the certainty of a happier moment to come. Because how could anyone, and particularly anyone who is still young, carry on with the belief that everything could only get worse: If a person is happy enough to think he has reached the happiest moment of his life, he will be hopeful enough to believe his future will be just as beautiful, more so.” “After all, a woman who doesn't love c...

“I don't want to be a tree; I want to be its meaning.”  “Books, which we mistake for consolation, only add depth to our sorrow.” “Painting is the silence of thought and the music of sight.” “Tell me then, does love make one a fool or do only fools fall in love?” “Dogs do speak, but only to those who know how to listen.” “For if a lover's face survives emblazoned on your heart, the world is still your home.”  “Try to discover who I am from my choice of words and colors, as attentive people like yourselves might examine footprints to catch a thief.”  “When you love a city and have explored it frequently on foot, your body, not to mention your soul, gets to know the streets so well after a number of years that in a fit of melancholy, perhaps stirred by a light snow falling ever so sorrowfully, you'll discover your legs carrying you of their own accord toward one of your favourite promontories”  “A letter doesn't communicate by words alone. A letter, ju...

ხალხი ღლის ადამიანს. ადამიანების დაყოფა გაბატონებულ და დაბლა მდგომ რასებად, როგორც ამას პატივცემული ჰიტლერი სჩადიოდა, რა თქმა უნდა სისულელეა, მაგრამ აზიელები მაინც აზიელები არიანო... უცებ ზანგის ქალმა ისე გულიანად გადაიხარხარა, რომ მკერდი პუდინგივით აუთახთახდა. მისმა უშველებელმა პირმა, ხუჭუჭა თმამ, უზარმაზართეთრონებიანმა შავმა თვალებმა აფრიკის გადიდებული სურათი მომაგონა. რომანები ჩალის ფასად არ მიღირს, სიზმრებზეც ამ აზრის გახლავართ. პროპელერი გაშეშებული ჯვარივით კიდია მოწმენდილ ცაზე. როცა ერთხელ შეუძლებელი რამ ხდება, უცნაური და ზებუნებრივი არაფერია, როგორც ეს უმეცარ ადამიანებს უნდათ, რომ იყოს. როცა ვლაპარაკობთ შესაძლებელზე, მაშინ ხომ თავისთავად ვგულისხმობთ შეუძლებელსაც, როგორც შესაძლებლის ზღვარს. და როცა ეს შეუძლებელი მოგვევლინება, არავითარი საფუძველი არა გვაქვს შევძრწუნდეთ ან გავოცდეთ, ან მისტიფიკაციათ მივიჩნიოთ ის, რაც მოხდა. დიდად ვაფასებ ჭადრაკს. საათობით შეგიძლია ხმა არ ამოიღო. არც სხვისი ლაპარაკის მოსმენაა აუცილებელი. უყურებ დაფას და უზრდელობად სულაც არ ითვლება, თ...

Он хотел бы прогуляться под ивами, акациями и вьющимися розами в запретном для него саду памяти Рюйи, погруженном в покой сна… Утром море было спокойным, лодка белой, лодочник, всегда один и тот же, дружелюбным. Нет ничего более удивительного, чем жизнь. Кроме слова - Ибн Зерхани Потерянной ее считать нельзя, потому что мы знаем, где она упала в проли. Он был доволен, что она оказалась не в закрытом саду своей памяти, а в доступном мире. Когда у него спрашивали что-нибудь, он считал, что, раз спрашивают, значит, это где-то есть. Обычно уезжают потому, что для этого есть повод. А 6 поводе вас извещают. Вам предоставляют право возразить. Ведь не уезжают же вот так. Нет, это чепуха -  Марсель Пруст Тридцать два года назад он описал, какими будут его похороны, двадцать лет назад он боялся, что они будут такими, как он описал. Были они именно такими. Он выглядел как английский джентльмен, у которого нет денег; впрочем, не знаю, можно ли быть джентльменом без денег. ...