ზაალ სამადაშვილი - ურბანული ბალადები
მატარებელი დიდ სადგურებში უფრო მეტხანს ჩერდებოდა, ვიდრე პატარებში და თუ ვინმეს წყურვილის მოკვლა, ანდა პაპიროსის მოწევა მოუნდებოდა, სწორედ დიდი სადგურის ბაქანზე უნდა ჩამხტარიყო. ბაქნები კი, მათ მიღმა მდგარი რუხი შენობებითა და შენობების ფასადებზე ულვაშა ბელადის უზარმაზარი პორტრეტებით, ტყუპისცალებივით ჰგავდნენ ერთმანეთს.
***
ესეც მაშინდელი ცხოვრების წესი იყო - ადამიანებისთვის უხერხულობის შექმნა ნებისმიერ ადგილას.
***
***
ჩხუბის დროს მეტოქის ვაჟკაცობითა და ძალით მხოლოდ ლამაზად მოყოლილ ამბებში იხიბლებიან...
ჩხუბის დროს ჭვრეტა არ არსებობს. არსებობს მხოლოდ მოძრაობა, მიზანდასახული, გაღიზიანებას აყოლილი მოძრაობა.
არც დამარცხებასთან შეურიგებლობას მოჰყავს ვინმე აღტაცებაში, მით უმეტეს, როცა სახედალილავებულს და უღონოდ მკლავებჩამოყრილს, უშვერი სიტყვებით გინების გარდა, აღარაფერი დაგრჩენია...
და რაც უფრო მეტად ბილწსიტყვაობ, დაღლილობისგან თუ სასოწარკვეთილებისგან აბარბაცებული, მით უფრო საცოდავი ხდები. ემსგავსები ხალხმრავალ ქუჩაში ახეტიალებულ, გამოცარიელებულ, თითქოს შიგნიდან გამობერტყილ მაწანწალას, რომლის არსებობას ვერავინ ამჩნევს, ხოლო მისი ხმა კი არავის ესმის.
***
თვალია ყველაფერი. თვალს მწვერვალებს შეჭიდებული წერტილი ურჩევნია საქვაბეში ნიჩბის მქნეველ კაცს!
***
იანვრის ბოლო იყო, ან თებერვლის პირველი რიცხვები, მდინარე რომ გაიყინა. სისხამ დილით სანაპიროზე თოვლის გადასახვეტად გამოსულ მეეზოვეებს ის უმოძრაო დახვდათ, წყლის ზედაპირი მთლიანად დაეფარა ყინულის აპკს.
ეს ამბავი სკოლაში მისვლის მერე გავიგეთ და როგორც კი დრო ვიხელთეთ, მტკვრის სანახავად გავცვივდით. იმ ადგილას, სადაც გულამოვარდნილებმა მივირბინეთ, ცნობისმოყვარეებს უკვე მოეყარათ თავი. ზოგი ზემოდან, სანაპიროს პრაპეტთან მიმდგარი დაჰყურებდა ყინვის მიერ შებოჭილ მდინარეს, ზოგი ქვევით იყო ჩასული და ხელითაც კი ეხებოდა საციგურაო მოედანივით გალაპლაპებულ ზედაპირს - თვალი ხომ არ მატყუებსო.
