უმანკოების მუზეუმი | The Museum of Innocence ვანგოგენი

„უმანკოების მუზეუმში“ დარაჯებს კოლექციისა და ფუსუნის გემოვნების შესაფერისად მუქი ყავისფერი კოსტუმი, შიგნით კი ვარდისფერი პერანგი უნდა ეცვათ. მათი ჰალსტუხები სპეციალური დაკვეთით დამზადდება და ზედ ფისუნის საყურეები იქნება გამოსახული.

ჩემს მუზეუმში მცველები არავითარ შემთხვევაში არ მსიცემენ შენიშვნას საღეჭრეზინიან დამთვალიერებლებსა და წყვილებს, რომლებიც ერთმანეთს კოცნიან. „უმანკოების მუზეუმი“ ყოველთვის ღია იქნება იმ შეყვარებულებისთვის, რომლებსაც საკოცნელად ადგილი ვერ უპოვიათ.

მუზეუმის არსი ის არის, რომ საგამოფენო დარბაზის, ყველა ექსპონატისა და ვიტრინის თავიდან ბოლომდე ნახვა და აღქმა შეგეძლოს. თუკი დამთვალიერებელი ნებისმიერი წერტილიდან დაინახავს ყველა ექსპონატს, ანუ მთელ ჩემს თავგადასავალს, იგი დროის შეგრძნებას დაკარგავს. ეს არის ცხოვრებაში ყველაზე ძლიერი მანუგეშებელი. გულით შექმნილი საუკეთესო მუზეუმები იმიტომ კი არ გვედება მალამოდ, რომ ძველ ნივთებს ვხედავთ, არამედ იმიტომ, რომ ისინი დროის შეგრძნებას გვაკარგვინებენ.

ჩვენი წიგნის მკითხველისათვის მუზეუმში ერთჯერადი შემოსვლა უფასო უნდა იყოს, ამისთვის კარგი იქნება, წიგნში ბილეთი ჩავდოთ. როგორც კი კარისკაცი დაინახავს, რომ მუზეუმის სტუმარს ხელში წიგნი უჭირავს, ბილეთს სპეციალურ ბეჭედს დაარტყამს და შენობაში უფასოდ შემოუშვებს.
- ბილეთი სად ჩავდოთ?
- აი, აქვე!

მუზეუმის ვიტრინები მკრთალი შუქით უნდა იყო განათებული. სტუმრები ექსპონატების დათვალიერებისას ჩემი და ფუსუნის სიყვარულისადმი პატივისცემით განიმსჭვალებიან და თავიანთ მოგონებებს ჩვენს სიყვარულს შეადარებენ.

I. მუზეუმები დასათვალიერებლად კი არა, განსაცდელად და შესაგრძნობად იქმნება.

II. თუკი ექსპონატებს შევიგრძნობთ, მაშინ ისინი სულის კოლექციას ქმნიან.

III. კოლექციის გარეშე მუზეუმს კი არ მივიღებთ, არამედ უბრალოდ საგამოფენო სახლს.

The Agony of Waiting

In poetically well-built museums, formed from the heart's compulsions, we are consoled not by finding in them old objects we love, but by losing all sense of Time. Real museums are places where Time is transformed into Space

My Father's Death

Every man's death begins with the death of his father. My father's death had turned all the familiar props of childhood into objects of immeasurable value, each one the vessel of a lost past

Tombala

Visitors to my Museum of Innocence must compel themselves, therefore, to view all objects displayed therein – the buttons, toys, Füsun's combs, tickets and old photographs – not as real things in the present moment, but as my memories

The Consolations of Life in a Yalı

Yalıs are the most distinctive manifestations of what the melancholic, nostalgic writer Abdülhak Şinasi Hisar termed 'Bosphorus civilization'; this portrait of my recollections from yalı life – the boathouses and rowing trips, the high ceilings, the enormous ships sailing so close by that it seemed as if they were passing through the living room, fishing on the shore, the food and fried mackerel on the table – is inspired by memories of 16th- and 17th-century Dutch still-life painting

Don't Lean Back That Way, You Might Fall

We settled down for a picnic on a meadow looking out at the view painted in this Antoine Ignace Melling (1763-1831) landscape. I exhibit the thermos filled with tea, stuffed grape leaves, boiled eggs and some Meltem bottles to evoke our Sunday excursion that may offer the visitor some relief from the oppressive succession of interior settings, as well as my own agony. But neither the reader nor the visitor should on any account think that I could forget my pain even for an instant