ვანგოგენი | Vangogen

სამადლობელი 1993 წლის ოქტომბერში, მარუხა პაჩონმა და მისმა მეუღლემ, ალბერტო ვილიამისარმა წიგნის დაწერა შემომთავაზეს მარუხას ექვსთვიანი ტყვეობისა და იმ ძალისხმევის შესახებ, რაც ალბერტომ ცოლის გასათავისუფლებლად მოიმოქმედა. შავი პირი უკვე მზად მქონდა, როცა მივხვდით, რომ შეუძლებელი იყო არ გვეხსენებინა ცხრა მსგავსი შემთხვევა, რომელიც ზუსტად იმ პერიოდში მოხდა ქვეყანაში. სინამდვილეში ეს ათი დამოუკიდებელი მოტაცება კი არ იყო, როგორც ერთი შეხედვით ჩანდა, არამედ კარგად ორგანიზებული, ერთი და იმავე დაჯგუფების მიერ, საკუთარი მიზნების მისაღწევად დაგეგმილი და განხორციელებული ქმედება, საგულდაგულოდ შერჩეული, მოსატაცებელი ადამიანების სიით. [...] შეძლებისდაგვარად მოვინახულე ამ ამბების მონაწილე ადამიანები და არც ერთ მათგანს უარი არ უთქვამს იმ სიმწრის გახსენებაზე, რომლის დავიწყებასაც სიამოვნებით ისურვებდნენ. მათმა ტკივილმა, მოთმინებამ და აღშფოთებამ მომცა ძალა, ჩემი შემოდგომის ყველაზე რთულ და ნაღვლიან საქმეს შევჭიდებოდი. მაწუხებს იმის წარმოდგენა, რომ ქაღალდზე მათი რეალური განცდებისა და შეძრწუნების ...

ფეხზე კრაგები ეცვა, ტანზე უშნო სამხედრო უნიფორმა, მარცხენა ფეხზე ოქროს დეზის ჰქონდა მიმაგრებული. იატაკზე პირქვე იწვა ამქვეყნად ყველა მოკვდავზე, ზღვისა და ხმელეთის უძველეს ცხოველებზე უხნესი კაცი. მოკეცილი მარჯვენა ხელი ბალიშივით ამოედო თავქვეშ.  ასე სჩვეოდა ძილი მთელი თავისი ხანგრძლივი ცხოვრების ხანგრძლივ ღამეებში. მიცვალებული ამოსაცნობად გადმოვაბრუნეთ, მაგრამ სვავებს ისე დაეკორტნათ მისი სახე, რას ამოვიცნობდით, თანაც ჩვენ ხომ არასოდეს გვინახავს იგი და თუმცა მისი პროფილი ამოტვიფრული იყო მონეტების ორივე მხარეს, გამოსახული იყო საფოსტო მარკებზე, წამლებზე, ბანდაჟებზე და ავგაროზებზე, თუმცა მისი ლითოგრაფიული პორტრეტი დროშითა და დრაკონით მკერდზე ყველგან და ყოველთვის გვხვდებოდა თვალში, ვიცოდით, რომ ეს იყო ძველი ასლების ასლები და რომ ჯერ კიდევ კომეტის წელიწადსაც კი არავის სჯეროდა ამ სურათების ნამდვილობა, ჯერ კიდევ მაშინ ჩვენს მშობლებს თავიანთი მშობლებისაგან და ჩვენც ლამის დაბადებიდანვე გვიჩიჩინებდნენ, ის ცოცხალია და ხელისუფალთა სასახლეში ცხოვრობსო. ვიღაცას დაუნახავს თურმე, ფიესტის ღამე...

გაივლის წლები და დახვრეტის მოლოდინში კედელთან მდგომი პოლკოვნიკი აურელიანო ბუენდია იმ შორეულ საღამოს გაიხსენებს, მამამისმა ყინულის სანახავად რომ წაიყვანა პირველად. მაკონდო ისეთი ახალი იყო, რომ ბევრი საგნისთვის ჯერაც არ დაერქმიათ სახელი და მხოლოდ თითით უჩვენებდნენ. „საგნები უსიცოცხლონი როდი არიან, - თავისებურ კილოზე გაჰყვიროდა ბოშა, - ოღონდ ძალა უნდა შეგწევდეს, სული შთაბერო მათ!“ მაკონდოში ყველაზე ჭკვიანმა კაცმა ხოსე არკადიო ბუენდიამ სახლების მშენებლობა ისე დაგეგმა, რომ წყალზე წასულ ხალხს ერთნაირი გზა გაევლო მდინარემდე, ქუჩებიც ისე გონივრულად გაიყვანა, რომ მზის ცხოველმყოფელი სხივი ერთნაირად მისდგომოდა ყოველ სახლს. დაარსებიდან სულ რამდენიმე წელიწადში მაკონდო გახდა ყველაზე სუფთა და კეთილმოწყობილი დაბა იმ სოფელ-დაბებს შორის, რაც კი საერთოდ ენახა აქაურ სამასიოდე მცხოვრებს. მაკონდო იყო ქუდბედნიერი ადგილი, სადაც ოცდაათი წლისთვის ჯერაც არავის გადაებიჯებინა და სადაც ჯერ არავინ მომკვდარიყო. განა ტყუილად ამბობენ, ადამიანი მხოლოდ იმ ადგილთან არის მიჯაჭვული, სადაც მისი მიცვალებული განისვე...