ვანგოგენი | Vangogen

გასაგებად რომ დაწერო კაცმა, მგონი, ამის მარტო სურვილი არ კმარა. იმასაც ვიტყვი, რომ მგონი, არც ერთ ევროპულ ენაზე ისე ძნელი არ არის წერა, როგორც რუსულად. როგორ ხდება, რომ ჭკვიანი კაცის თქმული გაცილებით სულელურია იმაზე, რაც მის გულში რჩება?! დაბნეული და დარცხვენილი, ხამი მოსწავლე პირველად რომ მივა სკოლაში (რომელშიც გნებავთ), საყოველთაო მსხვერპლი ხდება: მასზე მბრძანებლობენ, აჯავრებენ, ლაქიასავით ეპყრობიან. ჯანიანი და ჩასკვნილი ბიჭი უცბად წინ გამოეჭიმა თავის მსხვერპლს და რამდენიმე წამს მკაცრი და ამპარტავნული თვალით აკვირდება. ახალმოსული ხმაამოუღებლად დგას მის წინ, თუ გულდედალი არ არის, უბღვერს და ელის, რა მოხდება. გარყვნილი კაცებისგან გამიგონია, მამაკაცი დედაკაცს რომ შეეყრება, ძალზე ხშირად სრულიად ხმაამოუღებლივ იწყებსო, რაც, რა თქმა უნდა, ყოველად საშინელი და გულისამრევი რამაა; ფულის მოთხოვნა, თუნდაც ჯამაგირისა - უსაძაგლესი ამბავია, თუ სადღაც, სინდისის კუნჭულებში გრძნობ, რომ მაინცდამაინც არ დაგიმსახურებია ეს ფული. ვიდრე ეს ოქროსკულულებიანი, უმანკო პაწია ბავშვები დაფარფატებენ შენ...

ცოტა ხნის წინ ქუჩაში, რომელიც ზეთით დალაქავებულ ფურცელს ჰგავდა, ბავშვები კლასობანას თამაშობდნენ. მე რომ მივედი, ექოდ ჯერ ისევ ისმოდა ხტუნაობის ხმა, ისმოდა კისკისიც, ღიმილით შეზავებული, მაგრამ მალე მიწყდა. შემდეგ ბომბები. ამჯერად მეტისმეტად გვიანი იყო. სირენები. გუგულის ძახილი რადიოთი. მეტისმეტად გვიანი იყო. სულ რამდენიმე წუთში ბეტონისა და მიწის ყორღანები აღიმართა გზებზე, ქუჩები გადაგლეჯილ ვენებს დაემსგავსა. სისხლი მანამ მოედინებოდა, სანამ არ შედედდა და გამოჩნდა ადამიანთა სხეულები, როგორც მორები ღვარცოფის შემდეგ. ბრბო იმას აკეთებდა, რაც საერთოდ ევალება. ღატაკები ყოველთვის ცდილობენ იმოძრაონ. ჰგონიათ, ადგილის შეცვლა დაეხმარებათ. არ უნდათ, აღიანო, რომ გზის დასასრულს ძველი პრობლემები ელოდებათ. განმარტება, რომელიც ლექსიკონში არ იძებნება - არდატოვება: ნდობისა და სიყვარულის აქტი, რომელსაც მაშინვე გრძნობენ ბავშვები. ალბათ ფიქრობთ, რომ ესეც უცნაურად ჟღერს, მაგრამ თუ გინდა, სიცოცხლე შეიგრძნო, სუნთქვას უნდა მიუგდო ყური. იმ ბიჭზე უარესი, რომელსაც ეზიზღები, ის ბიჭია, რომელსაც უყვარხარ. ...

სადილად ოთხასი გრამი არაყი, დიდი თასი სავსე შავი ხიზილალით, კომბოსტოს წვნიანი, სტეიკი, შემწვარი კარტოფილი, ყველი და ორი ბოთლი ღვინო მოგვართვეს. ას ათ დოლარამდე დაგვიჯდა ხუთ კაცს. იმ დროს საელჩოში დოლარად თორმეტ რუბლს ყიდულობდი. მომსახურებისთვის ორ საათნახევარი დასჭირდათ, რამაც ოდნავ შეგვაშფოთა. მოგვიანებით აღმოვაჩინეთ, რომ შეკვეთის ასე გვიან მოტანა რუსული რესტორნებისთვის დამახასიათებელი ყოფილა და ისიც გავიგეთ, რა არის გაჭიანურების მიზეზი. რადგან ყველაფერი საბჭოთა კავშირში, ყოველი ტრანზაქცია, მთავრობის მიერ კონტროლდება ან კიდევ იმ მონოპოლიების მიერ, რომლებსაც თავის მხრივ მთავრობა მართავს, საბუღალტრო აღრიცხვა უსასრულოდ დიდხანს გრძელდება. მიმტანი ძალიან ნელა იწერს შეკვეთას. მაშინვე არ მიდის საჭმლის მოსათხოვად სამზარეულოში, ჯერ მიდის ბუღალტერთან, რომელიც ინიშნავს შეკვეთას და გასცემს ქვითარს სამზარეულოში გასაგზავნად. შემდეგ ხელახლა იწერს და მხოლოდ ამის შემდეგ ითხოვს კერძს. როდესაც საჭმელი მზადდება, გაიცემა ქვითარი, რომ საჭმელი მომზადდა და გადაეცემა მიმტანს. მაგრამ ამის შემდეგაც არ მოაქ...

როცა სიუდად ტრუხილიოს ჯერ ისევ სანტო დომინგო ერქვა, ქუჩებში ასეთი ხმაური ალბათ არ იდგა. შესაძლოა, ოცდათხუთმეტი წლის წინ, როდესაც ქალაქი სამჯერ, ოთხჯერ პატარა იყო, როცა პროვინციული და გარიყული შიშითა და ფარისევლობით თვლემდა, როცა მოწიწებითა და პანიკით სული გაენაბა უფროსის, გენერალისიმუსის, ქველმოქმედის, ახალი სამშობლოს მამის, მისი ბრწყინვალება დოქტორ რაფაელ ლეონიდას ტრუხილიო მოლინას წინაშე, უფრო ჩუმი, ნაკლებად შეშლილი იყო. დღეს ცხოვრების ყველა ხმაური - ავტომობილების ძრავები, კასეტები, დისკები, რადიო, საყვირი, ყეფა, ბუზღუნი, ადამიანური ხმები - ყველა, თავისი ვოკალური შესაძლებლობების მაქსიმუმს გამოხატავს: მექანიკურს თუ ცხოველურს (ძაღლები უფრო ხმამაღლა ყეფენ და ჩიტები უფრო მხიარულად ჭიკჭიკებენ). ამბობდა კიდეც სენატორი კაბრალი: „უფროსზე ყველაფერი შეიძლება ითქვას, მაგრამ ისტორია სულ მცირე, იმას მაინც აღიარებს, რომ თანამედროვე ქვეყანა შექმნა და ჰაიტიელებს თავისი ადგილი მიუჩინა. დიდ გასაჭირს დიდი გადაწყვეტილებები სჭირდება! ტრუხილიომ პარტიზანული ბრძოლით დაუძლურებული, უკანონო, უწესრიგო, გაღა...

„ფოსტა“ ჩარლზ ბუკოვსკის პირველი ბიოგრაფიული ნაწარმოებია, რომელიც სამ კვირაში დაიწერა. მწერალი საკუთარ გამოცდილებას ჰენრი ჩინასკის სახელით გადმოსცემს. ვასაღებ მხატვრულ ლიტერატურად და არავის არ ვუძღვნი ყველაფერი შეცდომით დაიწყო. საშობაო გაწამაწიის, მგონი, მეორე დღე იყო, როცა ერთი ფაშფაშა ქალი ამეტორღიალა - სადაც რამე მქონდა მისატანი, ყველგან თან გამომყვა. ფაშფაშა-მეთქი, რომ ვთქვი - საჯდომი ჰქონდა დიდი და თახთახა, ძუძუები კი - ვეებერთელა, მოკლედ, რაც საჭიროა, ზუსტად ის ჰქონდა დიდი და ხორციანი. ცოტა შექანებული კი ჩანდა, მაგრამ მე თვალი მის სხეულზე დამრჩა, დანარჩენი რაში მეკითხებოდა. კაი ქალი იყო ნამდვილად, მაგრამ როგორც ზოგადად, ნაშების ამბავში ხდება ხოლმე, მესამე თუ მეოთხე ღამის მერე ინტერესი საერთოდ დავკარგე და აღაც დავბრუნებივარ. სამუშაოზე ის მეცვა, რაც ყოველთვის მაცვია ხოლმე. მე და ბეტი, ჩემი მაშინდელი ქალი, იმდენს ვსვამდით, ჩასაცმელის ფული ვის დარჩებოდა. [...] შუაღამეს რომ გადასცდებოდა, სმას მაშინ ვამთავრებდი ხოლმე. ქინძაობა მინდოდა და, ჯონსტონის წყალობით, კიდეც მეღირს...