ვენედიქტ ეროფეევი - მოსკოვი-პეტუშკი |
იმას უნდა შეეგუო, ვნეიკო, რომ შენი სული უფრო მეტს იტევს, ვიდრე ტვინი. ან რად გინდა რო ეს ტვინი, როცა სინდისი და მეტიც, გემოვნება გაგაჩნია? სინდისი და გემოვნება ერთად - ეს უკვე იმდენს ნიშნავს, რომ ჭკუა პირდაპირ ზედმეტია.
***
„მსოფლიო სევდა“ ძველი ლიტერატორების მიერ შეთხზული ფიქცია არ გახლავთ, რადგანაც ამ სევდას სულ თან ვატარებ. ვიცი რაც არის და არც მის დამალვას არ ვცდილობ. უნდა მივეჩვიო, რომ ადამიანებს გაბედულად, თვალებში ყურებისას მოვუყვეთ საკუთარი ღირსებების შესახებ. განა ჩვენივე თავზე უკეთ ვინ იცის, თუ რა კარგები ვართ სინამდვილეში?
***
აი - ქალი, რომლის მკერდი დღევანდელამდე წინათგრძნობების მეტს არაფერს შეუკუმშავს. აი - ქალი, რომელსაც ჩემამდე პულსის გასასინჯადაც კი არ შეხებია არავი. ო, მთელ სხეულსა და სულში აღძრულო ცდუნების დაუოკებელო ჟინო!
ის კი ადგა და კიდევ ასი გრამი დალია. მდგომიარემ, პინისტივით თავგადაწეულმა. დალია და ყველაფერი გარეთ გამოისუნთქა - ყველაფერი, რაც წმინდა იყო მასში.
***
განა ადამიანის ცხოვრებაში დაცემა-ამაღლებისა და ტანჯვა-ბედნიერების ცვლაც ასევე არ არის მოკლებული ყოველგვარ სტაბილურობას?
***
სხვისი სულის სიღრმეებს პატივი უნდა ვცეთ, თუნდაც იქ, იმ სიღრმეებში საერთოდ არაფერი, ან ნაგვის მეტი არაფერი იყოს - მაინც: უყურე და პატივი ეცი, უყურე და არ შეაფურთხო...
***
ადამიანი მარტოსული არ უნდა იყოს - ასეთია ჩემი აზრი. ადამიანმა თავისი თავი ადამიანებს უნდა მიუძღვნას, იმ შემთხვევაშიც კი თუ იმათ ეს არ უნდათ. ხოლო თუ მაინც მარტოსულად გრძნობს თავს, მაშინ ვაგონებში უნდა გაიაროს, სხვა ადამიანები უნდა იპოვოს და უთხრას მათ: „აი, მე მარტოსული ვარ და მთელი ჩემი თავი, ნარჩენების გარეშე თქვენთვის მომიძღვნია...“
***
როცა გულიდან ბახუსი გადის, მის ადგილს შიში და ძრწოლა იკავებს.
***
განა ადამიანის ცხოვრება რამე სხვაა, სულის წამიერი დაყვინთვისა და ჩაბნელების გარდა? ჩვენ ყველანი თითქოს დავმთვრალვართ, ოღონდ ყველა თავისებურად: ზოგი ნაკლებად, ზოგი - მეტად. და ვისზე როგორ მოქმედებს: ერთი პირში დასცინის ამ სამყაროს, მეორე კი მის მკერდზე ქვითინებს.
რუსულიდან თარგმნა დავით ცინცაძემ
„აკრძალული წიგნების თარო“, გამომცემლობა „ინტელექტი“