ვარლამ შალამოვი - სხვისი პური

ეს იყო სხვისი პური, პური ჩემი ამხანაგისა. ის მხოლოდ მე მენდობოდა, დღის ცვლაში სამუშაოდ წავიდა, პური კი დამრჩა პაწია ხის სკივრში. ახლა ასეთებს აღარ აკეთებენ, მაგრამ ოციან წლებში მოსკოველი ლამაზმანები თავს იწონებდნენ მაგით – აი, ამგვარი სპორტული ჩემოდნებით დერმატინის „ნიანგის“ ტყავისგან. ამ პაწია სკივრში იდო პური, ერთი ულუფა პურისა. თუკი ხელით შეანჯღრევდი, პური გადაგორ-გადმოგორდებოდა შიგნით. 

სკივრი თავქვეშ მედო. დიდხანს ვერ დავიძინე. მშიერ კაცს დაძინება უჭირს. მაგრამ მე სწორედ იმიტომ ვერ დავიძინე, რომ თავქვეშ მედო პური, სხვისი პური, პური ჩემი ამხანაგისა. წამოვჯექი საწოლზე... მეგონა, რომ ყველანი შემომცქეროდნენ, რომ ყველამ იცოდა, რასაც ვაპირებდი. მორიგე ფანჯარასთან იდგა და რაღაცას აკერებდა. კიდევ ერთი კაცი, ვისი გვარიც არ ვიცოდი, ჩემსავით ღამის ცვლაში მუშაობდა და ახლა იწვა სხვის ადგილზე ბარაკის შუაგულში, ფეხებით – თბილი რკინის ღუმლისაკენ. სითბო ვერ აღწევდა ჩემამდე. ეს კაცი იწვა გულაღმა, მივუახლოვდი – თვალები დახუჭული ჰქონდა. ზემოთა ნარებს ავხედე – იქ, ბარაკის კუთხეში, ვიღაცას ეძინა ანდა უბრალოდ იწვა, ძონძების გროვა გადაეფარა ტანზე.

ისევ დავწექი ჩემს ადგილზე, მტკიცედ გადავწყვიტე, დავიძინო-მეთქი, ათასამდე დავითვალე და ისევ წამოვდექი. გავაღე სკივრი და გამოვიღე პური. ეს იყო ფიცარივით ცივი სამასგრამიანი ულუფა. ცხვირთან მივიტანე და ნესტოებმა იყნოსეს ოდნავ შესამჩნევი სუნი პურისა. ისევ ჩავდე სკივრში და მერე ისევ ამოვიღე. გადავაბრუნე სკივრი და ხელისგულზე გადმოვიფანტე რამდენიმე პურის ნამცეცი. ენით ავლოკე, პირი მყისვე ნერწყვით გამევსო და ნამცეცები გამიდნო. მეტი აღარ მიყოყმანია, მოვციცქნე სამი პაწაწკინტელა, ნეკის ფრჩხილის ტოლა ლუკმა, ჩავდე პური სკივრში და დავწექი. ვციცქნიდი პურის იმ ნამცეცებს და ვწუწნიდი. 

და ჩამეძინა გაამაყებულს იმით, რომ არ მოვპარე პური ამხანაგს. 

ვარლამ შალამოვი, „კოლიმური მოთხრობები“ | რუსულიდან თარგმნა თამაზ ნატროშვილმა | გამომცემლობა „ინტელექტი“