ლექსები | მარინა ცვეტაევა
შენი კალმისთვის მე ვარ ფურცელი,
ვიღებ ყველაფერს - ფურცელი თეთრი.
შენს მადლს ვინახავ, თუ გავუძელი,
ასმაგად გიზღავ და არას გყვედრი.
მე ვარ სოფელი, მიწა უბრალო,
ვით სხივს და წვიმას გელი ღაღადით,
შენა ხარ ჩემი ღმერთი, უფალი,
მე კი - მიწა და თეთრი ქაღალდი.
***
გაპარვა
იქნება ჯობდეს, დროს და სწრაფვას არიდო თვალი
და ეს ნაბიჯი გამარჯვება იყო ნამდვილი -
წახვიდე ისე, არ დატოვო აქ შენი კვალი,
წახვიდე ისე, არ დატოვო შენი აჩრდილი
კედლებზე...
ანდა იქნებ ჯობდეს, რომ თქვა უარი?
სარკეებიდან ამოიშალო ხატება შენი?
ლერმონტოვივით კავკასიის მთებს ჩაუარო
ისე რომ სულ არ შეაშფოთო მდუმარე კლდენი.
ან გასართობად იქნებ ჯობდეს, მოთმენა გეყოს
და თუნდაც თავად სებასტიან ბახის თითებით
არ შეარხიო არასოდეს ორგანის ექო?
და გაქრე ისე, ურნაშიაც თუ არ იქნები
ფერფლად შთენილი...
ანდა ჯობდეს მზაკვრობას უხმო?
ამოეწერო სამყაროდან ვით არაფერი?
ამგვარად: როგორც ოკეანე, დროსავით უხმოდ
გაიპარო და არ შეაკრთო წყლის ზედაპირი.
***
არც სიყვარულით და არც პატივით
ტკბობა არ მინდა. მორჩით!
ვაშლიც არ მინდა, ანდამატივით
მაცთუნებელი - ხონჩით...
ჯაჭვივით რაღაც მომყვება ბინდად,
ზარით, გრიალით მომდევს.
ო, როგორ მინდა,
ო, როგორ მინდა -
ჩემთვის უჩუმრად მოვკვდე!
მთარგმნელი - ვახუშტი კოტეტიშვილი