ვანგოგენი | Vangogen

ხავიერ მარიასი თანამედროვეობის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ესპანელი მწერალია. მისი ნებისმიერი რომანი უმალ ექცევა ხოლმე მკითხველის ყურადღების ქვეშ და ბესტსელერად იქცევა. ავტორი სხვადასხვა დროს დაჯილდოებულია უმნიშვნელოვანესი ლიტერატურული პრემიებით და ნათარგმნია დაახლოებით 50 ენაზე. ქართულენოვან მკითხველს დღემდე არ ჰქონდა შესაძლებლობა, მშობლიურ ენაზე გასცნობოდა დიდი ესპანელი მწერლის შემოქმედებას. სულ ახლახან კი გამომცემლობა „ინტელექტმა“ უდიდესი საჩუქარი გაუკეთა ქართველ მკითხველს – ქართულ ენაზე ითარგმნა მარიასის ყველაზე ცნობილი რომანი „ბერტა ისლა“ (მთარგმნელი ლანა კალანდია). როგორც ყველა დიდი წიგნის შემთხვევაში, „ბერტა ისლას“ შემთხვევაშიც ზუსტად ასეა – ძნელია, მოკლედ ილაპარაკო, რის შესახებ არის წიგნი. რაც არ უნდა თქვა, როგორც არ უნდა მოინდომო, მხოლოდ შიშველი ჩონჩხი გვრჩება, სიტყვებისგან შედგენილი მატრიცა, რომელიც ბევრს არაფერს გეუბნება... ხშირად წერენ, რომ ეს არის რომანი ჯაშუშის გასაიდუმლოებულ, ორმაგ ცხოვრებაზე. რა თქმა უნდა, მარიასი მოგვითხრობს ჯაშუშის ცხოვრების შესახებ, მაგრამ, რეალურად, ეს...

„როდესაც განსაცვიფრებელი ახალი ამბავი გავიგე, გზაში ვიყავი და რამდენიმე წუთზე მეტი დრო დამჭირდა, რომ სათანადოდ გამეაზრებინა. დავიწყე ფიქრი უდიდეს მწერალზე – უილიამ შექსპირზე. ვფიქრობ, ის თავს დრამატურგად მიიჩნევდა. ის აზრი, რომ იგი ლიტერატურას ქმნიდა, ალბათ თავში არც კი მოსდიოდა. მისი სიტყვები სცენისთვის იწერებოდა. საჭირო იყო მათი ხმამაღლა წარმოთქმა და არა კითხვა. დარწმუნებული ვარ, რომ როდესაც „ჰამლეტს“ წერდა, ბევრ რამეზე ფიქრობდა: „რომელი მსახიობები გამოდგებიან ამ როლებისთვის?“ „როგორ უნდა დაიდგას?“ „მოქმედება ნამდვილად დანიაში უნდა ხდებოდეს?“ თავისი შემოქმედებითი ხედვა და ამბიციები, უდავოდ, ყველაზე მეტად აწუხებდა, მაგრამ არსებობდა ყოველდღიური პრობლემები, რომლებიც გადაჭრას საჭიროებდა. „გვეყოფა თუ არა ფული?“ „საკმარისად კარგი ადგილები გვაქვს სპონსორებისთვის?“ „სად ავიღოთ თავის ქალა?“ შემიძლია ნაძლევი დავდო, რომ ყველაზე ბოლო რამ, რაზედაც შექსპირი შეიძლება დაფიქრებულიყო, იყო კითხვა: „ეს ლიტერატურაა?“ და არასოდეს ცხოვრებაში მე არ მქონია დრო საკუთარი თავისთვის დამესვა შეკითხვა: „ჩემი სიმღე...

ეს იყო სხვისი პური, პური ჩემი ამხანაგისა. ის მხოლოდ მე მენდობოდა, დღის ცვლაში სამუშაოდ წავიდა, პური კი დამრჩა პაწია ხის სკივრში. ახლა ასეთებს აღარ აკეთებენ, მაგრამ ოციან წლებში მოსკოველი ლამაზმანები თავს იწონებდნენ მაგით – აი, ამგვარი სპორტული ჩემოდნებით დერმატინის „ნიანგის“ ტყავისგან. ამ პაწია სკივრში იდო პური, ერთი ულუფა პურისა. თუკი ხელით შეანჯღრევდი, პური გადაგორ-გადმოგორდებოდა შიგნით.  სკივრი თავქვეშ მედო. დიდხანს ვერ დავიძინე. მშიერ კაცს დაძინება უჭირს. მაგრამ მე სწორედ იმიტომ ვერ დავიძინე, რომ თავქვეშ მედო პური, სხვისი პური, პური ჩემი ამხანაგისა. წამოვჯექი საწოლზე... მეგონა, რომ ყველანი შემომცქეროდნენ, რომ ყველამ იცოდა, რასაც ვაპირებდი. მორიგე ფანჯარასთან იდგა და რაღაცას აკერებდა. კიდევ ერთი კაცი, ვისი გვარიც არ ვიცოდი, ჩემსავით ღამის ცვლაში მუშაობდა და ახლა იწვა სხვის ადგილზე ბარაკის შუაგულში, ფეხებით – თბილი რკინის ღუმლისაკენ. სითბო ვერ აღწევდა ჩემამდე. ეს კაცი იწვა გულაღმა, მივუახლოვდი – თვალები დახუჭული ჰქონდა. ზემოთა ნარებს ავხედე – იქ, ბარაკის კუთხეში, ვიღაცას ეძინა ან...