ვანგოგენი | Vangogen

საფეხბურთო მოედანზე ჩემი ქმრის მანქანით სამივე ერთად წავედით. ერთი შეხედვით, თითქოს არაფერი იყო უცნაური ამ სურათში. პატარა გამონაკლისის გარდა: კაცი იყო სხვა. ის კაცი, ვინც სინამდვილეში იქ უნდა ყოფილიყო, ამ დროს ალბათ თავის დოკუმენტურ ფილმს ამონტაჟებდა სტუდიაში. ის კაცი ჩემი ქმარი იყო. მაგრამ მან არ იცოდა, რომ ჩვენ მიერ მოპოვებული ერთად ყოფნა, ჩვენი ყოველდღიურობა, ჩვენი ჩვევები, ჩვენი დაპირებები, ჩვენი საშვებულებო გეგმები და ჩვენი ზეიმები, სიამოვნებით რომ ვმართავდით ხოლმე ერთად, იმ დილას კითხვის ნიშნის ქვეშ დადგა. მე კი არაფერი ვიღონე ამის წინააღმდეგ. პირიქით, ნათხოვარ ცხოვრებაში ნათხოვარი მანქანით ნათხოვარ კაცთან ერთად სტადიონისკენ გავეშურე.  რატომ აღმოჩნდა უცებ ყველაფერი ასეთი ყალბი, აბსოლუტურად ყველაფერი. რატომ ვწირავდი ამდენ რამეს წარსულის გატაცებას, რომელსაც ჩემთვის ბედნიერება არ მოუტანია; იმ ადამიანს, რომელსაც მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში სახელი ვერ მოვუძებნე. *** ჩემი სიყვარული ღვინოს ჰგავდა. უიშვიათესს და უძვირფასესს. სიამოვნების გახანგრძლივებას რომ ცდილობ და ბოთლის გახ...

„მწერალს საკუთარი ისტორიის გარდა თუ სხვა არაფერი აქვს, ძალიან გაუჭირდება“ – ერთგან სასხვათაშორისოდ აღნიშნავს ნინო სადღობელაშვილის რომანის – „დაბადების დღე“ ერთ-ერთი მეორეხარისხოვანი პერსონაჟი. მოცულობით არც ისე ვრცელი ტექსტის ყოველი ეპიზოდი, მკითხველის თვალწინ გაცოცხლებული ყოველი სცენა თუ დეტალი კი, თითქოს ამ ერთი შეხედვით ტრივიალური, მაგრამ უპირობოდ ყურადსაღები ჭეშმარიტების გამყარებას ცდილობს; ტექსტთან ურთიერთობის პირველივე წამიდან შეუძლებელია, სასიამოვნოდ გაკვირვებულები არ დაგვტოვოს ავტორის გასაოცარმა უნარმა და მოხერხებულობამ სულ რაღაც 165 გვერდში ჩატიოს ამდენი, ერთმანეთისგან განსხვავებული, ცოცხალი და მეტყველი  სახე, ხასიათი, ბედისწერა, შეგრძება, ხედვის რაკურსი, სამყაროს აღქმისა და აზროვნების განსხვავებული მოდელი. ორი ძმის კონცეპტი ქართულ ლიტერატურაში საკმაოდ კარგადაა დამუშავებული (გავიხსენოთ ქართული ხალხური ზრაპრები, სულხან-საბა ორბელიანის იგავ-არაკები, ილია ჭავჭავაძის მოთხრობა – „სარჩობელაზედ“, ოთარ ჭილაძის რომანი – „ყოველმან ჩემმან მპოვნელმან“, გურამ გეგეშიძის მოთხრობა – „შური...

თანამედროვე ქართველი ავტორების მხატვრული ტექსტები აფხაზეთზე, აუცილებლად საკითხავი წიგნები ჩვენი ქვეყნის ერთ-ერთი განსაკუთრებული მხარის შესახებ...   ვილაპარაკოთ. 33 ამბავი აფხაზეთზე „რაზეა ეს წიგნი და: როგორც მოკლე მინაწერიც გვაუწყებს: უფრო ომზე, ვიდრე მშვიდობაზე! შვილებდაკარგულ მშობლებზე, მერე თვითონაც რომ უნდა შეწირვოდნენ ომში დაღუპულ შვილებს! ბავშვებზე, რომელნიც ერთ საათსა თუ ერთ დღეში უნდა გაეზარდა ომს, ხოლო გაზრდილთათვის სამუდამოდ მიესაჯა განგებას ბავშვის თვალები! იმ ჭრილობებზე, ომი რომ აჩენს, მაგრამ მშვიდობა ხომ აშუშებს! და კიდევ იმაზეა ეს წიგნი: რომ უკვე დროა, ვილაპარაკოთ! ასეცაა დასათაურებული: „ვილაპარაკოთ – 33 ამბავი აფხაზეთზე“. იდეა და კონცეფცია ირაკლი შამათავას უნდა მოეფიქრებინა, შემდგენელ-რედაქტორად გვერდით რომ უნდა ამოეყენებინა ინა არჩუაშვილი, პროექტის კონსულტანტობა ირმა ბერიძეს მინდობოდა, და „ინტელექტს“ დაელოცა გზა მკითხველისაკენ ამ მრავალმხრივი მნიშვნელობის გამოცემისათვის, მის მხატვრულ და პოლიტიკურ მიზანდასახულებას სულიერი ხიდის მისიაც რომ უნდა დაჰკისრებოდა. ამ მისიას...

„მეოცე საუკუნიდან ქართულ ლიტერატურაში წარმატებით დამკვიდრდა დოკუმენტური პროზა და ეს საინტერესო მოვლენა ასევე წარმატებით აისახა გამომცემლობა „ინტელექტის“ „რეპერტუარშიც”. ახლახან წავიკითხე ნატალია ზეიფასის სოლიდური მოცულობის „დიალოგები გია ყანჩელთან“ (მთარგმნელი კახა თოლორდავა). კომპოზიტორს თანამოსაუბრეც ღირსეული აღმოაჩნდა და დასანანია, რომ იგი ქართველი მუსიკისმცოდნე არ გახლავთ. ბიოგრაფიული ეპიზოდები, შემოქმედებითი პროცესები და პოლიტიკური სიტუაციები გახალისებულია იუმორითა და ირონიით. მუსიკის მოყვარულის დონეც კი საკმარისია, რომ ტექსტი აღვიქვათ და შევიყვაროთ, თუმცა ბგერითი სამყაროს მაღალ კატეგორიებსა და ნიუანსებზე გვესაუბრებიან. გია ყანჩელი გალაკტიონს აღმერთებდა. ერიდებოდა – მე არ შემიძლია გალაკტიონის ლექსების მუსიკაზე მუსიკა შევქმნაო. 2018 წლის 15 ნოემბერს გალაკტიონმა გია ყანჩელი სახლში „მომიყვანა”: მოვიდა და პოეტის ლექსებზე ახლახან შექმნილი ნოტების კრებული მომიტანა – „შემოდგომის ფრაგმენტები“. გულისხმიერად ვისაუბრეთ გალაკტიონზე და საერთო ნაცნობებსა და მეგობრებზე. ამჯერად გული დამწყდა: მე ...