ვანგოგენი | Vangogen

ზოგჯერ მგონია, რომ აზრი არაფერს აქვს. ამ ციცქნა პლანეტაზე, რომელიც მილიონობით წელია არარაში ბრუნავს, ტკივილით ვიბადებით, ვიზრდებით, ვიბრძვით, ვავადმყოფობთ, ვიტანჯებით, ვტანჯავთ, ვყვირით, ვკვდებით, კვდებიან და ამ დროს, იბადებიან სხვები, რათა ეს უსარგებლო კომედია ხელახლა წამოიწყონ... ჩვენი ცხოვრება მართლაც უცნობ კივილთა სერიაა გულგრილ ვარსკვლავთა უდაბნოში? *** თვითმკვლელობა გხიბლავს იმით, რომ ადვილად სპობს: ერთი წამი და მთელი ეს აბსურდული სამყარო, როგორც გიგანტური სიმულაცია, ისე ჩამოიშლება, თითქოს მისი ცათამბჯენების, ჯავშანტრანსპორტიორების, ტანკებისა და ციხეების სიმტკიცე მხოლოდ ფანტასმაგორია იყოს, ისეთივე სიმტკიცისა, როგორც ცათამბჯენები, ჯავშანტრანსპორტიორები, ტანკები და ციხეები კოშმარულ სიზმარში. ასე თუ მივუდგებით, ცხოვრებაც გრძელ კოშმარს ჰგავს, რომლისგანაც თავის დახსნა სიკვდილით შეიძლება, რაც გარკვეულწილად, გამოღვიძებასავითაა. მაგრამ რისთვის უნდა გამოიღვიძო? თავის მოკვლის ყველა განზრახვა, რაც კი მქონია, შეუკავებია ჭოჭმანს, რომ აღმოვჩნდები აბსოლუტურ და მარადიულ არარაში.  ყველაფრის მ...

ღამით, როცა ყველას სძინავს, ერთი კაცი დადის ქალაქში. დადის და შესცქერის ვარსკვლავიან ცას. განათებული დიდი ქუჩიდან ვარსკვლავები არა ჩანს. ამიტომ კაცი ძველ, ვიწრო ქუჩებს ირჩევს სასიარულოდ. დადის, თუ რომელიმე აივანზე ქოთნებით გამოდგმულ ყვავილებს ნახავს, მათ სურნელს შეისუნთქავს და ეღიმება. თუ შეამჩნევს, აივანზე სარეცხის თოკზე ბავშვების ტანსაცმელი ჰკიდია, ჩაიყოფს ჯიბეში ხელს, ამოიღებს რაიმე სათამაშოს და ააგდებს აივანზე... დადის ასე, ხან ვარსკვლავებს უყურებს, ხან აივნებს აკვირდება... ხანდახან ეს მაღლა ცქერა ისე გაიტაცებს, ვეღარაფერს ამჩნევს, წამოჰკრავს ფეხს და ცხვირით ეცემა მიწაზე. ამიტომაც ცხვირი აქვს გასიებული და ზოგი ნაცნობი ზურგს უკან დიდცხვირასაც ეძახის... ახლა, რაც მთავარია, იმას მოგიყვებით: ამ კაცს მთელი სიცოცხლე სჯეროდა, დღეს თუ არა, ხვალ აუცილებლად სასწაული მოხდებაო.  სულ სასწაულს ელოდა... ...ერთ დილით, შინ რომ ბრუნდებოდა, შევიდა კაცი თავის ეზოში და რასა ჰხედავს: ეზოს შუაგულში პიანინო დგას. მივიდა ახლოს. დააკვირდა. პიანინო ძალიან ძველია და მთლად დანჯღრეული. ალაგ-ალაგ ლაქიც გადას...

იმას უნდა შეეგუო, ვნეიკო, რომ შენი სული უფრო მეტს იტევს, ვიდრე ტვინი. ან რად გინდა რო ეს ტვინი, როცა სინდისი და მეტიც, გემოვნება გაგაჩნია? სინდისი და გემოვნება ერთად - ეს უკვე იმდენს ნიშნავს, რომ ჭკუა პირდაპირ ზედმეტია.  *** „მსოფლიო სევდა“ ძველი ლიტერატორების მიერ შეთხზული ფიქცია არ გახლავთ, რადგანაც ამ სევდას სულ თან ვატარებ. ვიცი რაც არის და არც მის დამალვას არ ვცდილობ. უნდა მივეჩვიო, რომ ადამიანებს გაბედულად, თვალებში ყურებისას მოვუყვეთ საკუთარი ღირსებების შესახებ. განა ჩვენივე თავზე უკეთ ვინ იცის, თუ რა კარგები ვართ სინამდვილეში? *** აი - ქალი, რომლის მკერდი დღევანდელამდე წინათგრძნობების მეტს არაფერს შეუკუმშავს. აი - ქალი, რომელსაც ჩემამდე პულსის გასასინჯადაც კი არ შეხებია არავი. ო, მთელ სხეულსა და სულში აღძრულო ცდუნების დაუოკებელო ჟინო!  ის კი ადგა და კიდევ ასი გრამი დალია. მდგომიარემ, პინისტივით თავგადაწეულმა. დალია და ყველაფერი გარეთ გამოისუნთქა - ყველაფერი, რაც წმინდა იყო მასში.  *** განა ადამიანის ცხოვრებაში დაცემა-ამაღლებისა და ტანჯვა-ბედნიერების ცვლაც ასევე არ...

1 არა, გაგიჟდები კაცი და ეგაა! ბალიშიდან თავს წამოვყოფ თუ არა, ეგრევე ფარდას უნდა ვეცე – არც წყალი მინდა, არც მოფსმა და გაზმორება – წამოვხტები, ფარდას გადავწევ და ისე აგიხდეს ყველაფერი კარგი: აი ასე, ყოველ დილით, დაადებს თავს და გაუთავებლად წრეს ურტყამს სტადიონს. როგორი ამინდიც არ უნდა იყოს, სულ რომ წვიმა უშენდეს და ტალახიანი თოვლი არ წყდებოდეს, ერთსა და იმავე დროს, მისჯილივით, მოუბეზრებლად – მიდიიი! თავიდან ვერთობოდი, იმასაც კი ვითვლიდი, რამდენ წრეს დაარტყამდა. ინტერესის ამბავია, თუნდაც ნელი, აუჩქარებელი ნაბიჯით რამდენს გაქაჩავს შუახნის ასაკს გადაცილებული ქალი, თავის დღეში რომ სტადიონზე არ ყოფილა. საერთოდ საქმე იმსგავსებს ხოლმე ადამიანს: ჩვენი უბნის „საპოჟნიკს“, თუ კარგად დააკვირდები, თავისი პაწაწინა ჯიხურის მაგიდაზე ჩამწკრივებულ ფეხსაცმლებს მიუგავს სიფათი, თითქოს გაცვეთილი ან გარღვეული ნივთები კი არა, თავისი ორეულები ულაგიაო; ის ქალიც, ფუფუნებას და კულტურულ მიდი-მოდის ჩვეული, ვერასდროს წარმომედგინა, სტადიონისკენ თუ იზამდა პირს. არა, გასაგებია, ვარჯიშს და ფიზიკურ დატვირთვას ითხოვს ორგ...

[სავარაუდო მონახაზი რომანისთვის] სახლი გრილია; მიუხედავად ზაფხულისა - ღამით ნესტიანი, დგას შემაღლებულ ადგილზე, სოფლის ერთადერთი შარაგზის უკიდურესად განაპირას, ჩრდილოეთით. ნაშენია ცემენტით, წირთხლი მაღალია, შიდა კიბე არ აქვს. მცირეავეჯიანი დარბაზი შთამბეჭდავი სიგრძისაა. ორი დიდი ფანჯარა - იატაკიდან ჭერამდე - ქუჩის მხარესაა გაჭრილი: სწორედ ეს ფანჯრები გამოარჩევს ამ სახლს სხვა სახლებისგან. კარი არავის ახსოვს დღისით დაკეტილი. არავის ახსოვს, არავის უნახავს. შუა დარბაზში კვადრატულად განლაგებული ოთხი ლერწმის საქანელა სავარძელი არავის უნახავს ადგილშეცვლილი. თითქოს დასვენების პროპორციულობა უკან მოიტოვეს და ახლა უმაქნისი ფუნქცია აკისრიათ - დეკორატიულობა. კუთხეში პატარა ინვალიდი გოგონა გრამოფონთან ახლოსაა. ადრე, საუკუნის დასაწყისში ეს სახლი უკაცრიელი იყო, მდუმარებაში ჩაძირული. სოფელიც ჩუმი და უკაცრიელი. უზარმაზარ დარბაზს ოდნავ ავსებდა ოთხი [...] (ახლა კუთხეში გოგონას ადგილზე მეთუნის ყავისფერი თიხის დაზგა იდგა). გვერდით ერთადერთი საძინებელი ოთახია, კედელზე ჰკიდია სამგლოვიარო ლენტშებმული ორი ძველი ...