ვანგოგენი | Vangogen

მხატვრობის სონეტი მე ბავშვობიდან დღევანდლამდე ვარ მოხიბლული გოგენ – ვან-გოგით, რენუარით, მანე – მონეთი, მათი ყოველი მონასმია ჩემთვის ხილული და ახლაც მზად ვარ, ყოველ ნახატს ვუძღვნა სონეტი პარიზის ქუჩებს უტრიალებს მუდამ უტრილო, ვით ვარიეტიეს კვამლში ქალებს – ტულუზ-ლოტრეკი. მსურს, მათ ტილოებს სიყვარულით რომ მოვუჩრდილო და ვცე პატივი სათანადო ქედის მოდრეკით. რა პალიტრა აქვთ, რარიგ ფერთა ფართო სამყარო?! ვეღარ მოწყდები, თუკი ერთხელ ახლო მიუხველ, უმზერ და გინდა შენი ხილვა სხვებსაც ახარო და აგრძნობინო ფუნჯთა ჯადოს ლაღი სიუხვე. ფერადოვნების ზეიმია ყველა მათგანი – მაგრამ . . . ნიკალას თუნდაც ერთი თეთრი ბატკანი?! . . . კანტის სონეტი ჩემი ქალაქი, კენისბერგი, საფლავი კანტი . . . გამცნობთ: - სახელი – ემანულ და გვარი – კანტი: მე არასოდეს არ ვყოფილვარ ფრანტი თუ დენდი, და გარს არასდროს მომვლებია ლივრეის კანტი. . არა მყოლია ოჯახობა, ცოლი თუ შვილი, არ მდომებია, რომ ცხოვრება რამედ მექცია. თუ რომელიმე სტუდენტს აკლდა ქურთუკზე ღილი, ვღელდებოდი და მეშლებოდა ლამის ლექცია. ამ...

შუადღის სიცხე ანთია სოფელში. სიჩუმეს მხოლოდ ორღობეში ჭრიჭინობელას დამღლელი ჭრიჭინი არღვევს... გზას სძინავს... ყოფილი სემინარიელი, ანარქისტი იორამ, სოფლის შარაზე მოაბოტებს. იორამს ლურჯი სატინის ხალათი აცვია, აბრეშუმის ფუნჯაღვედით შემოჭერილი. ზამთრობით პალტოს საყელო მუდამ აწეული, თავზე აუცილებლად შავი „შლაპა“. ლაპარაკისას ქუდს იხდის და შავ ფაფარს უკან გადაიყრის. ხშირად შევსწრებივარ: მოპირდაპირე მხრიდან ზანტად მოაბიჯებს შუახნის მღვდელი ზირაქი, „სანთლიკუდა“ დიაკვანთან ერთად. მღვდელი ცერად იყურება და სოფელში „ცეროს“ უძახიან ზედსახელად. იორამი წინ გადაუდგება მღვდელს და თავისი ბოხი ხმით, ისე რომ ქვემოუბანში ესმით, დაიწყებს: – აბა, მღვდელო, მითხარი, რამ შეჰქმნა ქვეყანა? – ღმერთმა, უფალმა, – ფიცხად მიუგებს მღვდელი და განაგრძობს: – მაშ, ვინ შემოსა ცა ღრუბლით, ზღვა ვინ შემოადგინა მიწას, ქვეყნის სივრცე, სიღრმე ზღვისა მაშ ვინ გაზომა, თუ არა ღმერთმა?! – კარგი და პატიოსანი! მაგრამ ესეც მიბრძანე, მღვდელო, ვინღა შექმნა ძონძი, ჭუჭყი, ჭლექი, ტალახი, ხომ შენმავე ღმერთმა, არა? –...

გალაკტიონი, ვაჟა ფშაველას მეუღლესთან ერთად კითხულობს გოგი ხარაბაძე

ჰ ო რ ა ც ი ო იქნება სადმე მიწას გქონდეს ჩაფლული განძი, მოგროებული ძალადობით, რომლისთვის აჩრდილთ, ამბობენ, ღამე სიარული სასჯელად გმართებთ. მ ა რ ც ე ლ უ ს როგორც ჰაერსა, ისე მაგას ვერას დავაკლებთ და ხმლის შეხებით დავამტკიცებთ ჩვენს უღონობას. ჰ ო რ ა ც ი ო რა რომ მოესმა იმისი ხმა, ააკანკალა, ვით განკითხულსა დამნაშავეს. გამიგონია, რომ როდესაც კი განთიადზედ მამალი ჰყივის და მაღალის ხმით გვატყობინებს გათენებასა, იღვიძებს მაშინ ღმერთი დღისა, – მამლის ყივილზედ სულნი მყის მათის სამყოფისკენ ეშურებიან. ხ ე ლ მ წ ი ფ ე ხელნი პირისთვის არ არიან ისე ერთგულნი და გულს გონება ისე ახლოს არ ეთვისრება, ვით ჩვენი ტახტი ერთგულია მამიშენისთვის. სიკერპით გლოვა ხანგრძლივი კი ღვთის გმობა არის, როდი შეჰფერის ეგე ვაჟკაცს; ვინც მაგას სჩადის, ის მხოლოდ ზეცას გაარისხებს და თან ამტკიცებს თვის გულრბილობას,უმეცრებას,მოუთმენლობას; რადგან ცხადია, რაც კი ჰხდება ყოველ დღე და ჟამ, უთქმელად უნდა ავიტანოთ, არ ვიუცხოვოთ. ჰ ა მ ლ ე ტ ან შემოქმედი თავის მოკვლას ნეტა რად გვიშლის? ოჰ, ღმერ...

იორუბა (ნიგერია) - "ეშუს მოცეკვავეები" ჰემბა (კონგო) - "წინაპართა ფიგურა" აშანტე (განა) - "აკუაბას თოჯინები" კონგო (ჩრდილოეთ ანგოლა) - "ფეტიში" ლობი (ბურკინა ფასო)- "წინაპართა ფიგურა" სენუფო(კოტ-დ'ივუარი)"ნიღაბი";აშანტე(განა)"აკუაბას თოჯინები"

I - დედილო! - ა, შვილო? - არ ღირს, დედილო, ასე ცხოვრება: ან მოკვდეს კაცი და ან ცოცხალი იყოს!.. - რათა, შვილო, რა მოგივიდა? - მომწყინდა, დედილო, მომწყინდა! მტერს არ ეშინია და მოყვარე არაფრად მაგდებს. ფუი, ასეთ ცხოვრებას! - რატომ, შვილო? როგორც სხვა ცხოვრობს, ისე ჩვენც ვაჯახირებთ წუთისოფელს!.. - სხვა, სხვა! სხვა რა ჩემი მაგალითია! კაცს მზესავით უნდა გიყურებდეს ყველა: ხან სასურველი უნდა იყო, - აი, იქნებ გამათბოსო; ხან კი საწყევარი, - ვაი, როდის გადავრჩები ამ კაცსო! - თვარა ძლოკვივით დასრიალობ შენთვის. თუ ვინმე ფეხს წაგკრავს, თვარა ისე, შორს მყოფს არც კი შემოგხედავს. - მერე რა გინდა? - ციხეს ავიღებ!.. - გადირიე? - გადვირიე კი არა, - ავიღებ!.. - მოგკლავენ, შვილო! შენს ელიზბარს ვისღა უტოვებ... - ჯანი გავარდეს მასაც და მეც. . . . . . . . . . . . . . . . . . . - რაღა ამ ციხეს ჩააჟინდი? - მაგან გამოგვწოვა სისხლი. რაც მაგ წუწკები აქ ჩამოეთესლენ და ციხის კარები თავისთვის მიიხურეს, ტკბილი აღარ ყოფილა არც ძილი და არც მუშაობა! - ასე ვიყავით მუდამ... - რას ამბ...

...იმ ცივ, დაწყევლილ, ნისლიან-ბურუსიან ქვეყანაში დავკარგე სიყმაწვილე, იმედი, სულის სიმშვიდე, თვალების ელვარება, აღტაცება, სიყვარული და სიძულვილი. ლანდივით დავდიოდი მიდამოთა შორის, სადაც ერთხელ ყოველი ბალახი ჩემთვის ამოდიოდა და ყოველი კუკური ნეტარებით მათრობდა. ხეებს ფოთლები უკვე თხუთმეტჯერ გამოეცვალა და ჩემი სურათი სრულიად დავიწყებოდა. წინათ, მათ ჩრდილში რომ შევაფარებდი თავს, ფოთლები საიდუმლოებას მზის სხივებისას ჩამფუჩუნებდა და ჩიტები გულის ნადებს მიჭიკჭიკებდენ. ახლა კი ვეღარ გავიგე მათი საუბარი. შრიალი ღრიალად მეჩვენებოდა და სტვენა ბულბულის - მამლის ყივილად. ერთი მე ვიყავ ყველასათვის უცხო, უსარგებლო. ქრისტე, მართლაც, ჯვარცმული იყო ჩემს გულში. ----- აღდგომის წინა ღამე დადგა. არავინ მყავდა არც მოსალოცავი, არც სანახავი; არც გასახსენებლად მივეშურებოოდი სადმე. გადავდიოდი ერთი ქუჩიდან მეორე ქუჩაზე; ვშინჯავდი მტვერს; დიდხანს ვაცქერდებოდი ზოგიერთ გამვლელს; შევყურებდი მოწმენდილს ცას და კლაკვნით მიმდინარე რიონს. უმიზნო ხეტიალმა მთაზე ამიყვანა. ძველებურადვე მოღუშული ბარგატის ტაძრის ნან...

ჯვარედინ გზაზე ისმის: - გასწორდი წელში; ასწიე მაღლა, ამაყათ თავი; მოიღერე კისერი; თავისუფლება მიეც გულ-მკერდს - ჰსუნთქე მსუბუქი ჰაერი; ნუ ჩამოგიშვია ცხვირი; დაიჭირე მზის სხივები, მიაპყარ სმენა გალობას, დასტკბი ვარდთა ჰნოსვით! - მე მონა ვარ!.. - რა ვუყოთ! იბრძოლე! განთავისფულდები... - მე სუსტი ვარ... - თავისუფლები სიყვარული მოგცემს მოსეს კვერთხს და დავითის შურდულს... - არ მაქვს იმედი... - არაფერია, ბრძოლაში იმედიც იბადება. - მეშინია უარესის... - მონაბაზე უარესი რაღა იქნება? - სიკვდილი... შიმშილი... .... - მონა ხარ მართლაც, ჭეშმარიტად მონა... ნაკლებად საცოდავი, ვიდრე საზიზღარი.

ვინც გველს რძეს ასმევს, შხამსაც უორკეცებს მასვე. როცა მოყვასი შენი საქმეს დაიწყებს რაიმეს, სანამ არ მოათავებს, არ უნდა განიკითხო იგი. ეგეც იცოდე, მხოლოდ ოფოფი შეიცნობა თავითა, ხოლო ჭეშმარიტი საქმე - ბოლოთი. სპილო ხორთუმითა ჰკლავს თავის მსხვერპლს, გველი - კოცნით, მეფე - ღიმილით, ხოლო მოღალატე - პატივის მიგებითა. უღირსი კაცის თვალში თვით უდიდესი და უზენაესი არარად იქცევა ხოლმე, რადგან პაშტა სარკეში როდის ჩატეულა თუნდაც სპილენძის ხატებაი. უბედურება ეკალსა ჰგავს, გვერდს ჩაუვლი თუ არა, იგი თავად წამოგედება, ხოლო ბედნიერება - ბულბულს, შესაძლოა ჩვენ გვერდით ჩავუაროთ, იგი გაიტვრინოს და ბოლოს შეუმჩნევლად შორს გაფრინდეს. ყველაზე უფრო ძნელი დასაპყრობია კაცთათვის საკუთარი გული და ვინც ამას ზედმიწევნით შესძლებს, იგია უბედნიერესი ამქვეყნად. მე მგონია, როგორც ხორციელად, ისე სულიერად სრულქმნილს, თუკი ასეთი მოიპოვება სადმე, სრულიად არ ესაჭიროება ქება. როცა ადამიანს ძაგების შეეშინდება და შექება მოსწურდება, სჩანს, მას კარგად აქვს შეგნებული, რომ ბევრი რამ აკლია. როცა იგი მაქებარს დაიწყებს ...

სილამაზეს დიდებულს ხანდახან სჩვევია შიშისმომგვრელი ზეგავლენის მოხდენა. მხოლოდ თავხედი არ ეკრძალება მას ასეთ წუთებში (ამიტომაც ულამაზესი უმამაცესს კი არა, უთავხედესს შეხვდება ხოლმე). ზოგიერი კაცის ცხოვრება უნიჭო მწერლის რომანსა ჰგავს... ბოლომდის ჩაათავებ და ასე იტყვი: ნეტავ არ წამეკითხაო. კეთილო ფრაუ, თქვენ ევროპელები ეგოისტები ხართ, ჩვენგან მოითხოვთ გარდავიქმნათ, ე.ი. ჩვენ არ ვიქნეთ ისეთი, როგორიც ვყოფილვართ, ან ვართ. ე.ი. თქვენ დაგემსგავსოთ. და ეს თქვენ მოგდით, კეთილო ფრაუ, არა ჩვენის სიყვარულით, არამედ იმისთვის, რომ თქვენთვის უფრო ხელმარჯვე იქნება, რომ ყველანი თქვენა გგავდეთ. თქვენ ბევრი ხართ, ჩვენ ცოტა, თქვენ გინდათ იგივე უფლებით ჩაგვყლაპოთ, როგორითაც ცვარს ყლაპავს ზღვა და ლიფსიტას ვეშაპი. მაშინ თქვენ აღარ დაგჭირდებათ ჩვენი ენების შესწავლა, ჩვენი ქვეყნის გეოგრაფიული სახელების დამახსოვრება, ჩვენი თავისებური სახელისა და გვარის გამოთქმა, თქვენ ის გირჩევნიათ, ჩვენ ყველას არზაყანის, კეგვას, თარაშის ნაცვლად ჯონი, ჟანი და ჰანს გვერქვას. თქვენ ის გირჩევნიათ, ჩვენ ჩვენი ენა დაგვავიწ...

საერთო სენია კაცთა: მიცვალებულებს იმადაც აქებენ ხშირად, რომ ცოცხალთ მიაყენონ ჩრდილი. ჯერ კიდევ ფარსმანისაგან ჰქონდა მინიშნული კონსტანტინეს: ბრძენკაცი უნდა იყვეო და შლეგად მოაჩვენოო ადამიანებს თავი, გმირი უნდა იყვე და ჯაბანივით დადიოდე, ოსტატი უნდა იყვე და ხელმოცარულად მოგქონდეს თავი, რადგან არავის იმდენი მტერი არა ჰყავსო ქვეყნად, როგორც ბრძენკაცს, გმირსა და ოსტატს. ხელოვნებაა თვით უკვდავება. მხოლოდ ოსტატს ვერ ეწევა სიკვდილი... ათასეული წლები წალეკავენ ირგვლივ ყოველივეს. მხოლოდ სვეტიცხოველი დარჩება როგორც ღმერთთან და სიკვდილთან მებრძოლი იაკობი. ნეტარ არიანი იგინი, ვისაც სიკვდილი უმალ უწევს, ვიდრე საკუთარის თვალით იხილავენ სამშობლოს თვისას იავარყოფას. ნეტარ არიან იგინიცა, ვინცა გულმართალ წინაპართა აჩრდილებს შორის ლანდადქცევას არჩევენ გადაშენების გზაზე დამდგარ თანამემამულეთა წიაღში ყოფნას. ძლიერს უფრო მეტად უჭირს ამ ქვეყნად. მიტომაც მუდამ დაღრენილნი დადიან ლომები, ვეფხვები და ავაზები, ხოლო თრითინები, თაგვები და ციყვები მუდამ მხიარულად დაცუნცულებენ. ვინც შეგირდი არ ყოფილა, ...

ირლანდიელი მხატვარი ცნობილია მკაცრი, გაბედული, გრაფიკული და გაღიზიანებული, შიშის მომგვრელი ნამუშევრებით. ბეიკონის ნახატებში ხშირად ჩნდება აბსტრაქტული, გეომეტრიული ფიგურები. ხატვა 20-იანი წლების დასაწყისში დაიწყო და მის მუშაობას არ ჰქონდა მუდმივი ხასიათი 30-იანი წლების დასაწყისამდე. ბეიკონი სასტიკად უარყოფდა, რომ მისი ნამუშევრები საკუთარი ცხოვრების ამსახველი ნახატები იყო. თუმცა, ხელოვნებათმცოდნეები ხშირად უკავშირებდნენ მის ბიოგრაფიასა და შემოქმედებას ერთმანეთს. მის ცხოვრებაში უდიდესი ტრაგედია იყო საყვარლის, ჯორჯ დაიერის თვითმკვლელობა. დაიერის გარდაცვალებიდან ძალიან მალე - 1971 წელს მხატვარმა თავის ნამუშევრები პარიზში გამოფინა. ბეიკონის ცნობილ ტრიფტიკზე ასახულია სამი ნამუშევარი, რომელზეც მისი მეგობრის თვითმკვლელობის სამი სცენაა წარმოდგენილი. ტრიფტიკი

პირველი თოვლი სულ თხელი იყო. იმ ღამეს არ გადაიღო, დილისთვის მთელი ველი დაფარა. ახლა უკვე ფეხი ეფლობოდა. მოშივდა ბაჭიას. ციოდა. თოვლი გაქექა და უკანა ფეხებზე ხტომით დაეშვა ჭალისაკენ. ქარი უბერავდა. ვერაფერი იპოვა. შიოდა. ძალიან, ძალიან მოუნდა ბალახი; თუნდაც სულ ცოტა, უფრო მოუნდა ან თივა, ან ყლორტი. შიოდა. რა გემრიელი იქნებოდა ბალახი. ახლა შუა ველზე მიკუნტრუშობდა. შიოდა. უცებ იგრძნო რაღაც. ტკივილი? - არა. რაღაც და გათავდა. ვანომ თავის შვილს დაუძახა და მოკლული ბაჭია აბგაში ჩაუდო: - მამა, ფეხები მომეყინა, - თქვა ბიჭმა. - ნუ გეშინია, ერთ საათში შინ ვიქნებით, - დაამშვიდა მამამ.

ერთხელ ბერიკაცმა ნიჩბით გადახადა ქვევრს მიწა. - რას შვრები, პაპავ? - შეეკითხა შვილიშვილი. - გუშინღამ მაჭარი თუხთუხებდა, მეშინია ქვევრი არ იყოს გახეთქილი, შვილო. შვილიშვილმა ქვევრთან ჩაიმუხლა, სარქველზე დარჩენილი მიწა გადაბერტყა, მერე ნაპირები შემოიწმინდა. პაპამ ახალა სარქველი, ორშიმო მოიმარჯვა. დიდხანს იხედებოდა შიგნით, შემდეგ თავი გასწია და შვილიშვილს ჩაახედა. - გახეთქილა, - თქვა ჯემალმა. - ჰო, - დაუდასტურა პაპამ. შვილიშვილი: ასე იცის, პაპა, მაჭარმა? პაპა: ზოგჯერ ჰო, ზოგჯერ არა. შვილიშვილი: ზოგჯერ რატომ? პაპა: იმიტომ, რომ ზოგჯერ ქვევრის კედელი თხელია. შვილიშვილი: მერე? პაპა: მერე, მაჭარი კი ზედმეტად მდუღარე. შვილიშვილი: ზოგჯერ კი? პაპა: ზოგჯერ კი ქვევრის კედელი სქელია, მაჭარიც ნაკლებად მდუღარე. შვილიშვილი: მერე? პაპა: მაშინ არ სკდება. შვილიშვილი: პაპავ, ეგ ქვევრი აღარ ვარგა? პაპა: ქვევრი არა, მაჭარი კი, რაც დარჩა, უფრო კარგი ღვინო დადგება. მოხუცმა ნიჩაბს წამოავლო ხელი და ახალი ორმოს თხრა დაიწყო. პაპა-შვილიშვილმა საღამომდე იმუშავეს. საღამოხანს...

ის, ვინც ღია ფანჯრებში იყურება ქუჩიდან, ვერასოდეს შეიგრძნობს ყოველივე იმას, რასაც დაინახავთ ჩაკეტილ ფანჯარაში ცქერისას. არაფერია უფრო ღრმა, უფრო იდუმალი და მიმზიდველი, უფრო პირქუში და თვალისმომჭრელი, ვიდრე ფანჯარა, სანთლის შუქით განათებული შიგნიდან. ის, რასაც ვხედავთ მზის სინათლეში, სულაც არ არის იმდენად საინტერესო, როგორც ის, რაც ხდება მინის მიღმა. იქ მცირე, ჩაბნელებულ სივრცეებში - ცხოვრებაა, ოცნებაა, ტანჯვაა ადამიანისა. სახურავთა ტეხილებს ზემოთ ფანჯარაში ვხედავ ხანში შესულ ქალს, სახედანაოჭებულს, ღატაკს, მუდამ რაღაცაზე წახრილს, რომელიც არასოდეს გამოდის სახლიდან. მისი სახის, ტანისამოსის, მოძრაობის და რაღაც ოდნავ შესამჩნევი ნიშნების მიხედვით მე შევიქმენი ჩემთვის ისტორია მისი ცხოვრებისა, უფრო სწორად - ლეგენდა მის შესახებ; ზოგჯერ მოვუთხრობ ჩემს თავს ამ ლეგენდას და ვტირი. აქ რომ ღარიბი ბერიკაცი ცხოვრობდეს, მის შესახებ შევთხზავდი ასეთსავე ამბავს. მე ხომ ვამაყობ ის შეგრძნებით, რომ მიცხოვრია სხვათა ტანჯვით, ჩემგან განსხვავებულ ადამიანთა ტანჯვით. შესაძლოა, თქვენ მითხრათ: „განა ...

წვიმა ისევ მოდიოდა.  უფრო ჩამობნელდა.  ნელა დაიძრნენ ლეკები. გამზა მარჯვე იყო, ოსმანიც, ალი არა. აღა ბიი იყო მათი მეთაური. ტყის პირას სახლი იდგა. გამზა აივანზე აძვრა. ოსმანიც, აღა ბიიც. ალის ცხენები ეჭირა. დილით უკვე კავკასიონს გადაცდნენ. - ჩადორზე გადავიარეთ, - თქვა აღა ბიიმ და ხელები ალაჰისაკენ აღაპყრო. სხვებმა სახეები აწიეს: - დიდ არს ალაჰი. ხელები დაკავებული ჰქონდათ: ალის დატყვევებული მამა გაედო, ოსმანს და, გამზას თითონ თინათინ. მთელი ღამე აწვალეს ტყვეებმა. მაინც დაიმორჩილეს. შეკრულებს თითებიდან სისხლი სდიოდათ, თავპირი დასიებული ჰქონდათ ცემისგან. თინათინ ინძრეოდა კიდევ. გამზას მაგრად ეჭირა. - ოი, ალაჰ! - უცებ ამოხდა გამზას და ვენიდან გადმოჩქეფილ სისხლს პირი შეაშველა. თინათინმა ლეკის სისხლი გადმოაპურჭყა. გამზამ ხანჯალი გაიძრო; თინათინმა ნაბდიდან გამოყო თავი და შავი თვალები შეანათა. - რაღას უცდი, - თქვა აღა ბიიმ. სხვებმაც დასტური მისცეს. გამზა გაშეშდა, მერე ხანჯალი ჩააგო. - რაღას უცდი, - გაიმეორა აღა ბიიმ. - ლ...

ბოროტ კაცს შეეშინდეს, იქნება, კანონის და სამაგიეროსი და იმ განზრახულ ბოროტებას აღარ ჩაიდენს მაშინ, მართალია ეს, მაგრამ ბოროტი იმის ბოროტია, რომ კანონიერ გზას მონახავს და ისე იზამს თავისას. კანონს ის შეუძლია მარტო, რომ თვალსაჩინო ბოროტების მაგიერ, ძნელად შესამჩნევს ჩაადენინებს ჩამდენს. არყით აღგზნებული კაცის გონებაში ბინდი ისადგურებს, მისი ენა სიმახინჯისა და დაუნდობლობის ენაა. ღვინით აღგზნებული კაცის გუნებაში ნათელი დგება, მისი ენა სილამაზისა და სიყვარულის ენაა. არაყი - მსჯავრია, ღვინო - მიტევება. განგებამ ღვინის სიყვარული გვიბოძა, რომ ჩვენი აზრისათვის მშვენიერება და სიკეთე მიენიჭებინა. ფიქრისა და საუბრის სარბიელად სუფრა მოგვიჩინა, სუფრავე დაგვითქვა ადგილად, სადაც ერთმანეთისათვის მხოლოდ კეთილი სურვილი ითქმის და საგნისათვის მხოლოდ პირუთვნელი შეხედულება. ქართული სუფრა ქართულ სიმღერას ჰგავს: სხვადასხვა ხმაზე ვმღერით და კონტრაპუნქტში ვერთიანდებით. არ არსებობს თანხმობა იმ თანხმობაზე დიდი, რომელიც აზრთა სხვადასხვაობით მიიღწევა. ბუნებაში, ალბათ, არაფერია ერთმანეთზე ისე პირდაპირ დამოკიდ...